Görünmez Adam

''Korkunun Sonu Yoktur'' derim ben hep. Vardır veya yoktur, orası size kalmış bir şey, en azından benim için bu durum bundan ibaret. Yalnız kalmaktan korkuyorum, bazı insanlara selam vermeye korkuyorum, yanında oturmaya korkuyorum, yanlarında konuşmaktan korkuyorum, bakmaya korkuyorum. Öyle akşamlar geliyor, öyle geceler geliyor ki, aniden yanan ışıklardan, birden çalan telefonumdan bile korkuyorum. Küçüklüğümde sigara içerken ailemden birilerine yakalanmaktan korkardım mesela. Çok yakalandım ama ilk defa yakalanmış gibi korktum. Şimdi de bazı insanları tekrar görmekten, onların fotoğraflarına bakmaktan, seslerinin kulaklarımda tekrar yankılanmasından korkuyorum. En yakın zamanda kendime bir gözlük almayı planlıyorum sırf bu yüzden. Neden diye sorarsanız, gözlüğü gözüme takınca ''Belki Tanınmam'' duygusu kaplıyor içimi her ne kadar yalandan da olsa. Yalandan da olsa kendimi rahatlatabiliyorum en azından. Belki beni görmezler diyorum kendi kendime yine, ben de çaktırmadan o iki camın arkasından onları izlerim. Neler yaptıklarını, nelerle uğraştıklarını belki neler düşündüklerini bile. O gözlüğü taktığımda sanki görünmez birisi oluyorum ben ve bütün korkularımdan aniden sıyrılıveriyorum. Şimdi yeniden düşünüyorum da, aslında benim gözlüğe ihtiyacım yok, ihtiyacım olan tek şey yeni bir yürek. Farkındaysanız yeni bir kalp demedim diğer insanlar gibi. Yenilenince herşeyden uzaklaşır ya insan. İşte öyle bir uzaklaşmak aslında benimkisi. Yorulduğum tek şey insanlar ama beni yoran yeri sadece .... Neyse ...